41 χρόνια μετά...

Οι ημερομηνίες πολλές φορές φέρνουν στο μυαλό μνήμες που αλλάζουν την καθημερινότητά σου. Βλέπεις την αλήθεια που ζεις και αντιλαμβάνεσαι πως όλα μπορούν να αλλάξουν ξαφνικά και εσύ από πρωταγωνιστής να γίνεις κομπάρσος... Αλήθεια πως μπορεί από εκεί που ζεις στο σπίτι σου, ξαφνικά να είσαι πρόσφυγας στον ίδιο σου τον τόπο για 41 χρόνια. Ξαφνικά να χάνεις το 37% της πατρίδας σου, το οποίο στενάζει κάτω από τη μπότα του Τούρκου εισβολέα... Οι εκκλησιές μας μένουν αλειτούργητες, οι τάφοι των γονιών μας χωρίς ένα καντήλι αναμμένο, οι αγνοούμενοι ελπίδα ζωντανή στα μάτια των χαροκαμένων μανάδων και η τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο μια πληγή βαθιά χαραγμένη στο κορμί του Ελληνισμού...

Η ιστορία μας μας προστάζει για τη στάση που πρέπει να κρατήσουμε... Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι, Δεν ξεπουλάμε την πατρίδα μας, Δε συμβιβαζόμαστε με τον Τούρκο εισβολέα... Απαιτούμε αυτό που μας ανήκει και είναι πανανθρώπινη αξία... ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...

Σε κάθε γωνιά του κόσμου και σε κάθε καρδιά Έλληνα φωνάζουμε για να μας ακούσει. Μη σας ξεγελά το χαμόγελο μας, μάθαμε να ζούμε με τον πόνο. Μη σας ξεγελά η δύναμη μας στα δύσκολα, Έλληνες είμαστε. Μη σας ξεγελά η αισιοδοξία μας στα δύσκολα, ζούμε σε χώμα που ποτίστηκε με αίμα ηρώων. Ακούστε μας σας φωνάζουμε, ζητάμε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...